ΑΚΩΝ
Κάμποση ανάσα έμεινε, να αναπνέω ελεύθερα μπορώ, δρόσισε ο αέρας,
ξέρασε βάρος το μυαλό, κούρνιασε απάνεμα,η μισητή των χθεσινών η σκέψη.
Τώρα μπορώ να σε θαρρώ και να σε βλέπω απέναντι, δίχως εικόνες στο μυαλό, που μου γεννούν τον πόνο.
Το εκούσιο με βοηθά, η αρματωσιά του τίποτα,
αυτή ξυπνά τα κύτταρα, αυτή με στέκει μόνο.

περίεργη ισορροπία με κατέχει , με σταματά κάθε φορά που ψάχνω να υπερβάλω.
Αισθάνομαι πως περπατώ, σε δρόμους που δεν χάραξα,
Κι’ομως τους διαβαίνω τρέχω.
Την ξαχαση ψάχνω να βρω, περίεργο την θέλω την ζητώ,
και όμως πάντα την κοιτάζω, σαν εχθρό μου.
Αντικριστά τα θέλω μου, σε λάβρες ενοχές.
Ηλίθιες οι πράξεις μου που ακούσια, τσακίζουν το εγώ μου…

Θα κοιμηθώ, σε λήθαργο θα πέσω,
να κοροϊδέψω θα ζητήσω το μυαλό μου με σκοτάδι
Θα ονειρευτώ το αδιάφορο,
αντίδοτο θα δώσω στην ψυχή μου, κάποιο θέμα
Θα σκέπτομαι το πιο πεζό,
Μα ο καημός μου, πρώτο ρολό σένα δράμα
Κτίζω με νόημα της θλίψης τα υλικά
Μια κωμωδία που ανελέητα γελά… πάνω σε τραύμα

Συνηδειτα η αντίδραση με ωθεί, σε σκέψεις που αρνούνται αυτό που θέλω.
Κάρδια, ψυχή ,και λογικό, παλεύουν, πολεμούν
Μα ξέρω πως ζητούν το ίδιο πράγμα.
Συντρίβομαι στο οξύμωρο, με κόβει το τρελό
Και με τραντάζει ο λογισμός, σαν τρώει την φαντασίᨨ
Και πανικό αισθάνομαι σαν βλέπω την εικονα μου,
τον ίδιο μου τον εαυτό, να φτύνει με μανία.

Τερτίπια από ψεύτικο και λέξεις με άχυρα θα πλέξω.
Το απατηλό θα δείχνω και θα φεύγω.
Στα βλέμματα που με τρυπούν, μια άμυνα,
ενα πλατύ χαμόγελο ,προσεκτικά κτισμένο.
Μα στα βαθειά τ αποβαθα,
στης μαύρης της ψυχής μου τον καημό, εσύ θα είσαι ο αρχών.
Εναντία στη σκέψη μου, το αίμα μου ,η σάρκα , η καρδία
Και ο εαυτός μου ο άσπονδος, ας δυναστεύει εμενανε…εκούσια άκων!!!